شعری از مولوی

  با یاد و نام خدا 

  شعری از مولوی 

  روزهای آخر سال تحصیلی به بچه ها قول دادم که شعر   موسی و شبان   از مولوی را پیدا کنم و سرکلای برایشان بخوانم. متاسفانه موفق نشدم و حال که سال تمام شده و بچه دیگر به مدرسه نمی آیند، این شعر را روی وبلاگ می گذارم.  

دید موسی یک شبانی را به راه          کو همی گفت ای خدا و ای اله 

تو  کجائی تا شوم من چاکرت؟          چارقت دوزم،کنم شانه سرت؟

دستـکـت بـوسم، بـمـالم پـایکت          وقت خواب آید، بروبم جایکت 

ای خدای من، فـدایت جـان من          جمله فرزندان و خان و مان من

ای فـدای تـو همـه بـزهای  من          ای به یادت هی هی و هیهای من

گر تـو را بیمارئی آید به  پیش          من توراغمخوارباشم همچوخویش

گفت موسی های خیره سرشدی!         خودمسلمان ناشده کافرشدی!

این چه ژاژست وچه کفرست وفشار    پنبه ای اندردهان خودفشار!

گفت ای مـوسی، دهـانم دوختی          از پشیمانی تو جانم سوختی

جامه را بدرید و آهی کرد تفت          سر نهاد اندربیابان و برفت

وحـی آمـد سوی مـوسی ازخـدا          بنده ی ما را زما کردی جدا

تــو بـرای وصل کـردن آمـدی           نی برای فصل کردن آمدی

ما بـرون را نـنـگریم و قال را           ما درون را بنگریم و حال را

ملت عشق ازهمه دینهاجداست           عاشقان را ملت ومذهب خداست

لعل را گرمهرنبود، باک نیست          عشق دردریای غم غمناک نیست

چونکه موسی این عتاب ازحق شنید    دربیابان، ازپی چوپان دوید

بـرنشان پـاک آن سرگشته راند          گرد از پربیابان برفشاند

عـاقـبت دریـافت و او را بـدیـد          گفت مژده ده که دستوری رسید

هیچ آدابـی و تـرتـیـبی مجـوی           هرچه میخواهد دل تنگت، بگوی